เราคือใคร ถวิล วัติรางกูล

สรุปขั้นตอนการปฏิบัติตามคำสอนในพระพุทธศาสนา
 

ขั้นที่หนึ่ง สัพพะปาปัสสะอะกะระณํ การไม่กระทำบาปทั้งปวง ได้แก่ไม่ทำชั่วทั้งกาย วาจา ใจ คือ เว้นจากอกุศลกรรมบถ ๑๐
 

ขั้นที่สอง กุสะลัสสปะสัมปะทา ทำความดีให้เต็มที่ ได้แก่ กระทำกุศลกรรมบถ๑๐ หรือ บำเพ็ญทาน รักษาศีล เจริญภาวนา หรือ มีจิตประกอบด้วย มหากุศลจิต ๘ หรือ บุญญกิริยาวัตถุ ๑๐
 

ขั้นที่สาม สะจิตตะปะริโยทะปะนัง ทำจิตให้ผ่องใส
 

ทําจิตให้ผ่องใส
 

จิตผ่องใส ด้วยการทำให้สงบ เรียกว่า สมถะหรือสมาธิ	จิตผ่องใส ด้วยการทำให้มีปัญญา (เห็นแจ้ง) เรียกว่า วิปัสสนา
มีวิธีการ คือ สถานที่ทํางานของจิต ได้แก่อารมณ์กรรมฐาน ๔๐	มีวิธีการ คือ สถานที่ทำงานของจิต ได้แก่ รูป นาม แยกอย่างละเอียดได้ ๖ - ขันธ์ ๕ อายตนะ ๑๒ - ธาตุ ๑๘ - อินทรีย์ ๒๒ - อริยสัจ ๔ วิธีทํางาน ปฏิจจสมุปบาท ๑๒
วิธีทํางาน ทำให้จิตตั้งมั่นอยู่ในอารมณ์กรรมฐาน อย่างใดอย่างหนึ่งเพียงอย่างเดียว	วิธีทํางาน ทำโดยการพิจารณารูปนาม ด้วยไตรลักษณ์
ผลที่ได้รับสูงสุด คือ ฌาน อภิญญา	ผลที่ได้รับสูงสุด คือ วิปัสสนา มร ผล นิพพาน วิปัสสนา - กล่าวโดยย่อ สิกขา ๓ - กล่าวโดยปานกลาง วิสุทธิ ๗ - กล่าวโดยพิสดาร โพธิปักขิยธรรม ๓๗

ปัจฉิมลิขิต

               การได้เกิดเป็นมนุษย์นั้น ต้องมีบุญกุศลส่งผลเกื้อหนุนมาเป็นอันมาก นับเป็นบุญลาภขั้นแรก

               เป็นมนุษย์แล้วยังได้เป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ ไม่พิกลพิการ มีสติปัญญาปกติ นับเป็นบุญลาภขั้นที่สอง

               ยิ่งได้เป็นมนุษย์ที่มีโอกาสได้พบพระพุทธศาสนา นับว่าเป็นบุญลาภขั้นที่สาม

                เมื่อพบแล้ว ได้ศึกษาเล่าเรียนประพฤติปฏิบัติตาม นับเป็นบุญลาภขั้นที่สี่

                บุญลาภขั้นสุดท้ายอันเป็นขั้นสูงสุด คือได้รับผลจากการประพฤติปฏิบัติตามหลักธรรมนั้น

                 ผลจากการประพฤติปฏิบัติธรรม แม้จะได้รับไม่ถึงขั้นตัดวัฏฏสงสารได้ แต่กุศลกรรมย่อมส่งผลให้ไปสู่สุคติ มีโอกาสสร้างสมอบรมบารมีให้สูงยิ่ง ๆ ขึ้นไปในภพชาติหน้าต่อไป (บารมี หมายถึงคุณความดีที่บำเพ็ญอย่างยิ่งยวด เพื่อบรรลุจุดหมายอันสูงยิ่งคือนิพพาน)

               สรุปแล้วหน้าที่ของคน ก็คือการบำเพ็ญบารมี ไม่ใช่กระทำอย่างอื่น เพราะเมื่อบำเพ็ญบารมีจนครบ ๑๐ ประการ คือ ทาน ศีล เนกขัมมะ ปัญญา วิริยะ ขันติ สัจจะ อธิษฐาน เมตตา และอุเบกขา เต็มเปี่ยมบริบูรณ์แล้ว ย่อมพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิด

                 หน้าที่การสร้างบารมี จึงเป็นสิ่งสูงสุด เป็นคุณประโยชน์อันยิ่งใหญ่ที่ทุกคนเกิดมาควรจะต้องกระทำ จึงจะไม่เสียชาติเกิด

เราคือใคร	ทำไฉน	ไม่ฉงน
รู้ว่าตน	เป็นเพียงคน	เท่านั้นหรือ
รู้แค่นั้น	ไม่ต่างกัน	กับกระบือ
เพราะรู้ชื่อ	และรู้แซ่	แล้วแก่ตาย
จริงแล้วควร	รู้แจ้งใจ	ให้ถ่องแท้
จิตแน่วแน่	ทําหน้าที่	ที่มีได้
สร้างบารมี	กําจัดทุกข์	ทุกวันไป
วันหนึ่งไซร้	พ้นวัฏฏะ	ชำนะมาร

อุบาสิกาถวิล ( บุญทรง ) วัติรางกูล